Καλαπόδια και άλλες ιστορίες από τα παλιά

     Πράγματα μικρά, ταπεινά, ασήμαντα ίσως κι όμως κουβαλούν τη δική τους ιστορία. Ποιος δεν τα αγαπάει; Ποιος δε συγκινείται όταν τα ακουμπάει;
     Αυτά τα καλαπόδια ήρθαν στα χέρια μου και είχαν πάνω τους τα σημάδια της προηγούμενης ζωής τους, πληγές από καρφιά, λεκέδες από κόλλα και οπωσδήποτε επάνω σφραγισμένο το νούμερό τους.

  
   Δεν ήθελα να τα χάσουν όλα αυτά, λίγο τα καθάρισα και άρχισα να σκέφτομαι πως θα μπορούσαν να γίνουν. Προσπάθησα να φανταστώ ποιοι άνθρωποι θα ήταν εκείνοι που θα αγόραζαν ένα ζευγάρι χειροποίητα παπούτσια. Στην εποχή μας το κάνει πια αυτό κανείς; Και πώς να ήταν οι ζωές τους; Ασφαλώς θα είχαν κάτι από τις ζωές των ανθρώπων περασμένων δεκαετιών.

      Έτσι συνάντησα αυτόν τον κύριο , ήταν κάποιας ηλικίας, φαινόταν πολύ σοβαρός πίσω από το μεγάλο, ξύλινο, σκαλιστό γραφείο του. Πάντα έγραφε με πένα κι οι άλλοι εντυπωσιάζονταν. Μα όποτε έμενε μόνος συνήθιζε να βγάζει τα παπούτσια του κάτω από το γραφείο και να κλείνει τα μάτια του, για λίγο, όσο να ξεκουραστούν και όσο να προλάβει κάποια ανάμνηση να ξεφύγει από τις άλλες και να έρθει να τον συναντήσει.Ένα τέτοιο απομεσήμερο έσταξε μια σταγόνα μελάνι στο παπούτσι του, που δε θέλησε ποτέ να την καθαρίσει, για να του θυμίζει το δάκρυ που έσταζε την ίδια ώρα από τα μάτια του.





   Στο απέναντι σπίτι ζούσε μια νέα κοπέλα. Της άρεσε να γράφει. Κάθε βράδυ πριν ξαπλώσει έγραφε πάντα στο ημερολόγιό της, όχι όσα έγιναν εκείνη την ημέρα, αλλά όσα ένιωσε. Είχε πολύ καλό γραφικό χαρακτήρα, καλλιγραφικό λέγαν οι δασκάλες.
  
    Έξω στο δρόμο πέρασε βιαστικά μια μηχανή. Πίσω της άφησε στον αέρα έναν ενθουσιασμό, τον ενθουσιασμό και τη χαρά του ανθρώπου που κάνει πραγματικότητα ένα όνειρό του. Η πρώτη βόλτα με την καινούρια μηχανή γι' αυτό το αγόρι, πήρε μαζί και το κορίτσι του -ποιον άλλο;



 
   Καθώς τρέχουν δε βλέπουν καν τον ανθισμένο κήπο, μόνο νιώθουν τα αρώματα των λουλουδιών. Μέσα εκεί τρεις μικρούλες μαζεύουν λουλούδια κι ακούν το κελάηδημα των πουλιών. Η καθεμιά τους προτιμά κι ένα διαφορετικό λουλούδι, τριαντάφυλλα, παπαρούνες, άνθη αμυγδαλιάς.




 
     


      Ας συνεχίσουμε τη βόλτα στο χρόνο. Η Ρένα , που πάντα κάτι σκαρφίζεται, μας βάζει να ανασύρουμε παλιά αντικείμενα κι εμείς άλλο που δε θέλουμε να αρχίσουμε το ψαχούλεμα.
Αυτή εδώ είναι μια εσάρπα που έπλεξε η γιαγιά μου. Είχε πολλές ,μια ζωή τη θυμάμαι να πλέκει. Αυτή την πλέξη δεν την έχω ξαναδεί , η μαμά μου λέει ότι αν ξηλώσουμε λίγο θα τη θυμηθεί ,αλλά δεν την αφήνω.


   Πάμε ακόμα πιο παλιά, αφού βγάλαμε να δείξουμε τα ..προικιά μας -όπως είπαν μερικές- να και ένα προικοσύμφωνο! Το προικοσύμφωνο της προγιαγιάς μου αναφέρει, όπως όλα , με κάθε λεπτομέρεια την προίκα της, από τα λίγα χρυσαφικά της, τα ρούχα μέχρι μαντήλια και εσώρουχα, και τέλος "ολίγα μετρητά" και "έναν αγρόν εις Παλιόβρυσην", ενώ στο πλάι εκτιμάται η αξία τους σε χρήματα.Δίπλα στο προικοσύμφωνο το ενδεικτικό του γιου της, του παππού μου δηλαδή, που το 1911 τελείωσε τη Β' δημοτικού. Η προγιαγιά έφτασε όρθια σε ηλικία 104 ετών κι ο παππούς στα 100. Από γονίδια πάμε καλά, όπως καταλαβαίνετε.


  Κι αν έχετε κουράγιο πάμε ακόμα πιο πίσω. Είμαι πολύ περήφανη για την συλλογή νομισμάτων και χαρτονομισμάτων μου. Τα πιο παλιά και συγχρόνως αυτά που έχουν για μένα μεγαλύτερη αξία είναι τρία χάλκινα , δυο δεκάρες και μια εικοσάρα, από τα πρώτα εκείνα που έκοψε ο Ιωάννης Καποδίστριας το 1831. ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ γράφουν από τη μια πλευρά κι από την άλλη ΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ  Ι. Α. ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ.

 Ελπίζω να μη σας κούρασα!